Mówią mądrzy: „Każdy jest kowalem swojego losu”.

Inni, że życiem rządzi przypadek, ślepy los… Dyskusja filozoficzna trwa,

a w nią jeszcze jeden głos się włącza.

W „Czerwonym zegarze” mędrzec do mnie przemawia i przekonuje, że to

„zegary…w progu życia warują”.

Tak tak tak-tykanie życia odmierzają zegary!

Włączają się ,gdy się rodzimy i dla każdego z nas milkną, gdy umieramy.

To one są panami losu każdego z nas. Jak boskie istoty, o nadludzkiej sile tytani, decydują

o każdej chwili życia, jej charakterze, kolorycie i … długości trwania, gdy

„tną godziny w pstre chwile,

a chwile w okamgnienia,”

Ciągle nam mało czasu, ciągle przegrywamy z nim wyścig, a to, co piękne,

za krótko zawsze trwa.

Ale czy można wygrać z bogami-zegarami?!

Wszędzie panują- „i z tej, i z tamtej strony,”

Każdego charakteryzują-„zegar złocisty, stary,

brązowy i czerwony”

Są wszechmocne:

jak zegar natury, który poczwarki zmienia w motyle,

jak zegar biologiczny, który sprawia, że „miłość w śmiech się przemienia”,

gdy dorastanie do kochania dojrzałością do pięknego życia się staje.

I jesteśmy zegarami! Tętnimy życiem, krew w nas pulsuje, serce bije, jak w czerwonym zegarze działa mechanizm i kukułka odmierza czas.

Serce-kukułka mieszka w każdym z nas.

Daje o sobie znać, gdy słyszymy jego głos, gdy czujemy emocje.

Miotamy się w życiu „o nie milknącym gwarze”,

Idziemy nieraz za głosem serca,

Nieraz przeżywamy żałosne chwile,

By znów na nowo… wybiegać w życie.

Tak od zawsze i w każdym z nas i w tym jesteśmy zwycięzcami ponad zegarami!

Stają- cichniemy- umieramy,

nieśmiertelni w swych nieprawdopodobnych, jak „modra trawa”- marzeniach

niepokorni wobec bogów w swych pragnieniach przeżywania „czerwcowej zabawy” –

radości życia!

Magdalena Staśkiewicz

III „B”