DARŁOWO
 

Miasto Darłowo zostało założone już w 1271 roku przez Wisława II, potem należało do braci Piotra, Jana i Wawrzyńca Święców. W 1352 roku zakupił je książę słupski Bogusław V, który wzniósł tu zamek na planie prostokąta o bokach 31 x 35 metrów. Zamek zbudowano z cegły, prowadziły do niego dwie bramy - w południowej kurtynie murów umieszczono silną wieżę bramną z przedbramiem, a od północy, od strony miasta, znajdowały się furty w murze obwodowym, dalej przerzucone przez most zwodzony. Wjazdu od strony miasta strzegła niewielka baszta od zewnątrz nadwieszona nad furtami.

Początkowo zamek posiadał trzy człony zabudowań na dziedzińcu. Największy budynek zajmował narożnik południowo-zachodni, miał wymiary 12,5 x 15 metrów, posiadał dwie kondygnacje. Drugi piętrowy budynek zajął narożnik południowo-wschodni,  miał plan kwadratu. Pozostałą część wschodniej kurtyny muru obwodowego zajmował parterowy budynek mieszczący tylko jedno pomieszczenie - Salę Rycerską. Możliwe jednak, że ten ostatni budynek powstał nieco później, podczas drugiego etapu budowy w końcu XIV wieku. Wszystkie te zabudowania były podpiwniczone. Zespół obronny składał się również z przedzamcza usytuowanego po południowej stronie zamku właściwego, a otoczonego fortyfikacjami drewniano-ziemnymi.

W latach 1449-1459 zamek stanowił siedzibę byłego króla Danii, Szwecji i Norwegii Eryka I. Rozbudował on zamek, Sala Rycerska otrzymała sklepienie gwiaździste, a cały zamek otoczony został dodatkowym obwodem murów. W 1480 roku powierzchnia zamku właściwego zwiększyła się, bo od zewnątrz do zachodniego muru, a częściowo na nim wzniesiono nowy budynek o szerokości 8 metrów.

Kiedy Darłowo było pod panowaniem Barnima XI podwyższono o dwie kondygnacje skrzydło wschodnie, a w 1571 roku wjazd od strony miasta otrzymał budynek bramny wysunięty przed lico murów. Południową wieżę bramna nadbudowano wtedy o dwie kondygnacje. 

Pożarze z początków XVII wieku zniszczył wschodnie skrzydło zamku, podczas odbudowy przeznaczono je na kaplicę zamkową, w tym okresie zamek otynkowano, a otworom okiennym nadano nowy kształt. Potem zamek zaczął niszczeć.

W latach osiemdziesiątych XVII wieku we wschodnim skrzydle umieszczono magazyn soli, uszkodzone zabudowania przy południowym murze częściowo rozebrano lub obniżono. W 1833 roku w zamku znalazło miejsce więzienie.

W okresie międzywojennym zamek remontowano i przeznaczono na muzeum, tą funkcję zachował do dziś. Badania prowadzono tu w latach 1958 oraz 1971-1988.