BITWA POD NIEMIROWEM

Bitwa pod Niemirowem miała miejsce 7-8 października 1672 podczas wyprawy Sobieskiego na czambuły w ramach wojny polsko-tureckiej 1672-1676.

Po kilkugodzinnym odpoczynku pod Narolem jazda hetmana wielkiego koronnego Jana Sobieskiego ruszyła 7 października w kierunku Cieszanowa i Lubaczowa, kierując się łunami płonących miejscowości.

Straż przednia złożona z jednej chorągwi (60 żołnierzy) dowodzona przez porucznika Linkowicza rozbiła w drodze jeden torhak (niewielka drużyna wojsk tatarskich). Pojmani jeńcy zeznali, że główne siły tatarskie pod wodzą Dżiambet-Girej-Sołtana znajdują się na północ od Niemirowa. Sobieski postanowił zaskoczyć Tatarów i rozbić. W stronę Lubaczowa wysłano dwie chorągwie jazdy (łącznie około 110 żołnierzy). Miały przejść łukiem przez Lubaczów, rozbić wszystkie napotkane oddziały tatarskie i dotrzeć do Niemirowa. Główne siły ruszyły komunikiem na Niemirów. Pod osłoną lasów porucznik Linkiewicz (około 300 żołnierzy) wyprzedził Tatarów i uderzył na nich od strony Niemirowa. Natomiast na tatarskich tyłach Łastowiecki dowodzący oddziałem kilkuset wolentarzy prowadził działania pozorowane. Następnie uderzyły na zaskoczonych Tatarów główne siły Sobieskiego. Starcie było krótkie i zamieniło się w pogoń za uciekającymi Tatarami. W bitwie i pogoni wzięły udział również i podjazdy, wysłane poprzednio na Lubaczów. W czasie pościgu, który przeciągnął się do następnego dnia, dochodziło do pomniejszych bitewek z wracającymi do kosza niczego nie spodziewającymi się czambułami.

Wojska polskie odniosły znakomite zwycięstwo nad znacznie liczniejszymi Tatarami. Odbito kilkanaście tysięcy jasyru, do tego Tatarzy stracili dużo zabitych i tylko kilkudziesięciu jeńców. Wódz Dżiambet-Girej-Sołtan uszedł z siłami liczącymi zaledwie kilkadziesiąt jeźdźców.