Bracław (ukr. Брацлав, jid. בראָסלעוו - "broslew") – osiedle typu miejskiego na zachodniej Ukrainie na Wyżynie Podolskiej nad Bohem, znajduje się w rejonie (powiecie) niemirowskim obwodu (województwa) winnickiego, liczy 7 tys. mieszkańców. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z XII wieku. Od XIV  w. Bracław znajdował się w granicach Wielkiego Księstwa Litewskiego, a po unii lubelskiej w 1569 wszedł w skład Korony Królestwa Polskiego, stając się stolicą utworzonego województwa bracławskiego. W latach 1672-1699 okupowany wraz z bracławszczyzną przez Turcję. Od 1793 miasto należało do Rosji, jako siedziba powiatu bracławskiego.

Bitwa pod Bracławiem miała miejsce 26 sierpnia 1671  roku podczas wojny polsko-kozacko-tatarskiej 1666-1671.

Gdy do stojącego pod Oryninem (w pobliżu Kamieńca Podolskiego) Jana Sobieskiego doszła wieść o odejściu z Ukrainy znacznych sił tatarskich, hetman doszedł do wniosku, że jest to doskonały moment do rozpoczęcia działań ofensywnych. Wobec tego 20 sierpnia z samą jazdą i dragonią ruszył komunikiem przeciwko stojącym w okolicach Pieczary wojskom kozacko-tatarskim. Pomimo, że żołnierze Sobieskiego szli nocami po bezdrożach, nie zdołali zaskoczyć nieprzyjaciela. W porę ostrzeżeni Kozacy i Tatarzy schronili się w Bracławiu, przy czym Kozacy zajęli górne miasto, a Tatarzy dolne. Gdy próba wywabienia Kozaków i Tatarów nie powiodła się, Sobieski skierował swe siły między oba miasta i odciął w ten sposób Kozaków od Tatarów. Znajdujący się w dolnym mieście Tatarzy rzucili się do ucieczki, a w pogoń za nimi ruszyły prawie wszystkie siły Sobieskiego. Uciekających Tatarów ścigano aż do odległego o 30 km Batoha i całkowicie rozproszono. Znajdujący się w górnym mieście Kozacy, widząc klęskę Tatarów, poddali się. Według relacji dowódcy wojsk tatarskich Omera Alego Tatarzy stracili w bitwie i pościgu 500 zabitych. 

Źródło wikipedia.org