Bolesław II Śmiały   Urodzony ok. 1040 r., zmarł w 1081 r., jak głosi późniejsza tradycja w Osjaku (Karyntia); od 1058 r. książę, a od 1076 r. król polski; syn Kazimierza Odnowiciela i księżniczki ruskiej Dobroniegi Marii, ponoć córki Włodzimierza, ale raczej jego syna Jarosława, starszy brat Władysława Hermana i Mieszka. Jak podaje Długosz, Bolesław Śmiały był żonaty z księżniczką ruską Wiaczesławą; od początku rządów obrał zdecydowanie antycesarski kierunek w polityce, zaprzestał płacenia trybutu ze Śląska na rzecz Czech - wówczas lenna cesarskiego, toczył wojny z Czechami; popierał zbuntowanych Sasów, nie dopuścił do objęcia tronu przez kandydata niemieckiego, doprowadził do osadzenie na tronie kijowskim, dążącego do unii kościoła wschodniego z Rzymem, Izjasława; aktywny uczestnik obozu gregoriańskiego; popierał reformy prowadzące do wzmocnienia organizacji kościelnej w Polsce; w kraju powstała opozycja przeciwko jego rządom, na której czele stanął najprawdopodobniej biskup krakowski Stanisław; został on pozwany przed sąd królewski i skazany na karę śmierci za zdradę. Doprowadziło to do wybuchu powstania, w wyniku którego Bolesław zmuszony był ratować się ucieczką. Wraz z  synem schronił się na Węgrzech, gdzie w dwa lata później zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach.